IN MIJN GEDACHTEN
NEEM IK JE MEE OP REIS
09 OKTOBER 2022
KINDEREN ZIJN GEEN ONAFFE VOLWASSENEN
maar volwaardige mensen die initiatief kunnen nemen en verantwoordelijkheid kunnen dragen. Dat vergeet ik nog wel eens bij mijn eigen kinderen als ik hen van alles uit handen wil nemen of als ik hen de wet wil voorschijven. Maar dat is hoe IK het heb geleerd of altijd heb gedaan. Het is een oud patroon wat ik hen wil opleggen. Als ik me hiervan bewust ben en hierin iets wil veranderen, is het de bedoeling dat ik iets in mijzelf verander.
Zij hebben hun eigen manier, die bij hen past. Nu ze ouder worden (tieners) krijgen ze meer en meer een stem. zijn ze in staat zelf beslissingen te nemen. Want wat hebben zij eraan als ik alles voorkou? Leren ze dan zich iets eigen te maken? Nee, dan leren ze hoe ik iets heb gedaan of wil. Het voelt voor mij net als onderwijs soms. Dan roepen mijn jongens waarom ze dit of dat moeten leren. De oudste zegt dan: Mam, kijk dit tik tok filmpje eens, hier zeggen ze dat je op school datgene leert wat iemand heeft opgeschreven die vindt dat wij dat moeten leren! Maar dat interesseert mij helemaal niet. De jongste hoor ik ook zo vaak zeggen. Oh dat boeit mij niet, ik doe toch wat ik zelf wil. En gelijk heeft ie! Al vind ik wel dat hij zich aan kan passen in sommige situaties, maar ook daar heeft ie vaak lak aan.
Nou, daar ga je dan, met je welgemeende adviezen en tips…
Voor mij weer grote spiegels die mij bewust laten zijn dat ook mijn kinderen vaak heel goed weten wat goed voor ze is. Ze luisteren iig wel naar hun intuïtie… En ja, natuurlijk ga ik er vaak met ze over in gesprek. Luister naar hun beweegredenen. En bied ik de nodige grenzen, ook al gaan ze er nog weleens tegenin. Want die grenzen hebben ze o zo hard nodig. Niet alleen als jong kind, ook in de pubertijd. Ze moeten weten waar ze aan toe zijn en wat ze aan kunnen. En ja, ook tegen míj́n woorden in kunnen en mógen gaan. Steeds weer luisteren. Mijn mening en die van hen samen brengen, zodat we samen tot een (nieuwe) , misschien betere oplossing of gedachte kunnen komen. Of niet. En dan is het accepteren en loslaten. Eigenlijk heel eenvoudig 🙂 En in heel veel gevallen hoef je alleen maar naar jezelf te kijken. Doet vaak even pijn, maar juist door die pijn gaan brengt je naar je zuiverste bron, jezelf.
Hoe geef jij je grenzen aan? Mogen jouw kinderen hun stem laten horen?
Wat zijn jouw valkuilen hierin? En hoe los jij een geschil op?
Durf je toe te geven wanneer je fout zit, wanneer je weet dat jij
debet bent aan de onenigheid?
Voeg je header hier toe
21 SEPTEMBER 2022
HET DSM BOEKJE
Vanaf het moment dat ik werkzaam was in de kinderopvang, trok ik al snel naar kinderen die zich anders of bijzonder gedroegen. Van stil en teruggetrokken kinderen tot drukke, aanwezige kinderen. Kinderen die tot het gemiddelde behoren (volgens het DSM-boekje), vond ik wel gezellig en leuk, maar dacht, zij groeien meestal toch wel als vanzelfsprekend naar het licht.
Bij kinderen die bepaalde zorg nodig hebben, duurt het doorgaans wat langer, voordat zij hun weg hebben gevonden. Mede door de stempel die ze hebben opgeplakt gekregen (door leerkrachten/opvoeders/therapeuten), voelen ze zich vaak anders en hebben ze soms ook nog te kampen met een minderwaardigheidscomplex. En wat te denken van de ouders? Nou, kom daar maar eens van af!
Veel kinderen lopen hierdoor tot hun volwassenheid tegen een boel problemen aan. Een mogelijke burn-out tot gevolg. Of van kleine kwaaltjes, zoals hoofd, buik, oorpijn tot erger op latere leeftijd, wat kan uitmonden in een chronische ziekte. Nu zeg ik niet dat alle kinderen door deze ‘stempels’ in de problemen komen, maar er kan ze wel een boel bespaard blijven als we hier ‘anders’ naar gaan kijken en mee om gaan.
Kinderen met een lichamelijke, verstandelijke beperking, tot kinderen met een achterstand. Deze labels zijn ontstaan, bekeken vanuit de gemiddelde prestaties van kinderen en hebben meegekregen dat het gemiddelde ‘goed’ is. Dus als je eronder zit dan wijk je volgens het DSM boekje (inmiddels de maatschappij) af, maar ook als je boven het gemiddelde presteert, wijk je af. Inmiddels is die groep die eronder en boven zit enorm gegroeid en wijken dus bijna alle kinderen in de wereld af. Dat is niet alleen mijn constatering, maar ook van vele professionals.
Op scholen worden kinderen soms onderverdeeld in zonnetjes, sterretje en maantjes. Aan de leerkrachten om hier zorgvuldig mee om te springen, maar denk dat nog te weinig er het kwaad van inzien. En zo ontstaat al op jonge leeftijd onbewust polarisatie en het vergelijken met anderen. Tenzij er ouders, begeleiders en opvoeders zijn die de jongeren leren dat iedereen goed is zoals hij/zij is.
De kinderen van ouders, opa’s en oma’s, leerkrachten, begeleiders en alle anderen die een rol spelen in de opvoeding, kunnen zich achter deze wetenschap (van het dsm boekje) verschuilen om maar een reden te hebben waarom dat ze een bepaald gedrag vertonen. Ja, maar dat komt doordat ik autisme, add of adhd heb…
Als ze niet in het perfecte plaatje passen, kan er onbewust een negatief zelfbeeld ontstaan bij deze kinderen. Ze zijn niet goed genoeg en dragen dit vanaf hun jeugd met zich mee. Sommigen blijven zelfs tot het eind van hun leven geloven dat ze niet goed genoeg zijn en blijven de schuld geven aan ‘de stempel’. Sommigen bloeien op (vinden hun zelfvertrouwen terug) en dat worden er gelukkig steeds meer, mede dankzij een bewuste liefdevolle kijk naar kinderen.
Voor mij gaat het dus om Zijn wie je bent en dat de ander dat ook mag en kan Zijn. Met al zijn gekke, lastige, vreemde, mindere kwaliteiten. Zonder oordelen, want er bestaat in mijn ogen geen goed of fout. Dat is alleen vanuit een eigen perceptie of waarheid. Tijd dus dat we stoppen met de ander slecht te noemen en te vergelijken en op deze manier ‘boven’ iemand te staan. Dat doen we alleen uit onzekerheid.
Ben jij je bewust van jouw visie of oordeel op mensen met zo’n stempel?
En klopt dit als je erover nadenkt? Hoe sta jij hier eigenlijk in?
Voeg je header hier toe
21 SEPTEMBER 2022
TITELS
Best een hele tijd ben ik bezig geweest om te bedenken welke titel ik zou willen dragen als ik voor mezelf zou gaan starten. Kindercoach, inspirator, begeleider, pedagoog, bewustzijnscoach? Twijfelaar? 🙂 Ja, die! Ik kwam er niet uit. Tsja, ik wil me best laten zien, laten zien wie ik ben en waar ik voor sta en anderen daarmee wellicht inspireren. Maar met titels heb ik niet zoveel. Alsof ik me dan boven iemand plaats ofzo. Zo van, kijk eens, joehoe! Ik ben coach! (niet om hen af te vallen, zeker niet, want er zitten zeker hele goeie bij, maar inmiddels hebben meerderen daar hun beroep van weten te maken, waardoor je door de bomen het bos niet meer ziet). En de bedoeling is dat ik juist gezien wil worden. Maar hee, het is ook maar welke gedachte je bij een woord hebt. Een woord dat ook maar door iemand is bedacht. Ik kan mezelf net zo goed boom noemen, of eekhoorn of mier. Datgene waar ik in geloof, dat past! Dus nee, coach gaat em niet worden.
Ik keek vaak op tegen titels, mensen die iets hadden bereikt, veel verdienden. Wat ik eigenlijk deed, is mezelf onder de ander plaatsen. Inmiddels ben ik zover dat me dat niets meer doet. Iedereen is goed wie hij is. De caissière, de kinderjuf, de schoonmaker en de directeur. Niemand is meer of minder. Al zijn we allemaal anders, we zijn allemaal gelijke aan elkaar. Op een ander pad met andere lessen. Soms kruisen onze wegen en kunnen we kiezen of we een tijdje met elkaar op willen lopen, om samen te genieten en van elkaar te leren.
Wanneer ik vroeger boos, verdrietig of geïrriteerd was, lag dat vaak aan de ander. Nu zeg ik tegen mijn jongens dat het meer iets zegt over mijzelf dan over hen. Wat wist ik dan niet precies, maar dat antwoord kwam vanzelf naar boven na een stuk of wat verdiepende vragen nadat ik het liet rusten. Wat wil er op dít moment ín mij gezien en aangeraakt worden? De ander zien als spiegel. Wat zegt dit over mij, wat kan ik hieruit leren? Ik heb altijd een keuze hoe te reageren. Alleen vraagt dat wel bewustzijn en oefening.
Afgelopen paar jaar ben ik heel wat schaduwkanten van mezelf tegen gekomen. Vaak speelden emoties een grote rol. Toen ik ziek werd, en dat een jaartje of wat aanhield, besloot ik niet meer met de massa mee te willen lopen. Het bewustzijn werd nog meer aangewakkerd, het heeft mijn ogen geopend. Nu zie ik dat het mijn leven totaal heeft veranderd. Het enige waar ik op dat moment nog van kon genieten was alles wat er zich op dat moment afspeelde in mijn tuin of in de nabije natuur.
Een merel heeft zeker 5 weken aan een stuk achter in de tuin op een stoel gezeten, af en toe de tijd nemend een wormpje te zoeken, zich te wassen in een waterbak en dan weer te gaan zitten. Daar zaten we dan, samen. De wereld stond stil, ik stond stil (fysiek), maar de natuur leefde gewoon verder (en ik onbewust ook). De spin die ijverig zijn web spon. De bij, de libelle en de vlinder van bloem tot bloem. De slakken van druif tot druif en de lieveheersbeestjes brachten me geluk. Ieder met zijn eigen schoonheid en kwaliteit.
En toen was daar plots de duif. De duif die me vergezelde, elke dag weer en nog steeds. Hij pikte van de krentjes, de kersen en de druiven. Neem maar zei ik, ik heb genoeg.
Dieren, de natuur. Ik word er zo gelukkig van. Net als kinderen. Ze verblijden me, geven me rust, spiegels en bestaansrecht, omdat we verbonden zijn. En ik geef hen mijn oprechte aandacht en liefde. Dat is best een titel waard. Maar voor mijn hart is dat niet nodig. Dus voorlopig doe ik het even zonder...
En hoe is dat voor jou?
Welke titel draag jij of wil jij dragen?
